Vanmiddag stapte ik op station Leiden Lammenschans in de stoptrein naar Utrecht Centraal. Ik had een Metro gepakt en had ook nog het Oktobernummer van PCM (met een wijsneuzig mailtje van mijn hand op pagina 8) in m’n tas zitten. Hoewel ik op zo’n ongemakkelijk klapstoeltje moest zitten, zou ik me wel vermaken.

De conducteur kwam binnen. Ik zat alleen in zo’n ruimte die eigenlijk meer bedoeld lijkt als fietsenstalling. Ik pakte mijn portemonnee, liet mijn OV zien en dacht ineens in een flits: “Sh*t, ik heb geen kaartje gekocht!” Ik had nog de hele weg naar het station tegen mezelf herhaald: “Kaartje kopen, het is maandag, kaartje kopen, het is geen weekend.” Het ging nu tussen hem en mij.

“Ehm, ik heb geen kaartje gekocht.” “Waar moet je heen?” “Utrecht.”

Vlak nadat ik dat zei bedacht ik me dat als je de boete binnen de perken wil houden, je beter het eerstvolgende station kan noemen.

“Heb je geld bij je?”

Ik opende mijn portemonnee, geen briefgeld. “Dat gaat dus niet lukken,” dacht ik bij mezelf. Ik weet niet of hij in een goede bui was, niet moeilijk wilde doen of mijn eerlijkheid over mijn eindbestemming wilde belonen, maar hij zou kijken wat hij kon doen. Even kijken wat een enkeltje Vleuten-Utrecht kostte. We waren net voor station Alphen a/d Rijn.

“Heb je vier euro bij je?”

Ik telde mijn kleingeld. Ik had krap vijf euro en gaf hem er vier.

In de automaat kost een enkeltje Leiden Lammenschans-Utrecht Centraal met korting 4 euro en 30 cent. Wat een grap.