Mijn telefoon viel de laatste tijd steeds vaker uit. Schermpje deed raar, SIM-kaart werd regelmatig geweigerd. Lastig allemaal. En eigenlijk vond ik het ding onderhand ook maar een beetje lomp en zwaar.

Toen kocht mijn zusje een nieuwe telefoon. Zo een die je dubbel kan klappen en met allerlei kleurtjes en de polyfoonste ringtones die je je maar kan voorstellen. Ik mocht haar oude beestje (een Sony CMD-J6, altijd nog nieuwer dan mijn Nokia 3310) wel proberen en eventueel in gebruik nemen. Ik vond het echter zo’n onding (raar wieltje dat voor linkshandigen bedoeld lijkt, slechte backlight, lang) dat ik meteen weer terug ging naar m’n Nokia.

Toen dacht ik: “Als ik nou overstap naar een andere provider, krijg ik natuurlijk gewoon een nieuwe telefoon!” Dat leek me alleen weer zo lastig. Op zich vond ik Orange namelijk wel prima. Het duurde echter tot gisteren dat Lotte opmerkte dat ik ook gewoon mijn abonnement voor een vaste periode kon verlengen en dat ik dan óók gewoon een nieuwe telefoon kon krijgen. Kijk, daar had ik nou nog nooit aan gedacht. Ik had mijn abonnement altijd maar gewoon laten doorlopen, maar was onderhand al een paar jaar bezig. Sukkel.

Dus vandaag even naar een Orange shop gegaan en meteen een Nokia 8310 (stylish zwart met zilver met blauwe verlichting) gescoord. Lekker klein, lekker licht, lekker geen cameraatje, lekker geen kleurenschermpje. Wel een ingebouwde radio, maar misschien ga ik die nog wel gebruiken ook (m’n discman is een beetje gaar en zo lang zit ik toch niet op de fiets elke dag). En dat Nokia menu systeem kan ik ongeveer blindelings bedienen, dus fijn. Ik werd er zowaar helemaal blij van.

En ik kreeg er ook nog € 40 aan kado-bonnen bij. Helaas had ik net ongeveer dat bedrag besteed bij de Free Record Shop aan de dvd’s van Lost Highway, Fear And Loathing In Las Vegas en Donnie Darko (Special Edition). Maargoed, die bonnen komen nog wel een keer op.