M’n nieuwe cd op repeat. Hele dagen. Op zich niets bijzonders, zo leren ik en mijn cd’s elkaar kennen. En soms leren cd’s me iets over mezelf. De wijsheid van vanavond komt uit het nummer Small Thing van het album Faking The Books van Lali Puna:

My whole past behind glass.

Eindelijk een mooie uitdrukking gevonden voor hoe ik mijn geheugen zie. Ik kan er wel naar kijken, maar als iets onduidelijk is kan ik niet dichterbij komen om het nader te inspecteren. Of dingen opnieuw ordenen, dat kan ik ook niet. En hoe lang is gebeurtenis X al geleden? Geen idee, er zijn ondertussen nieuwe zaken in de etalage gekomen. De oude zooi ligt in de kelder, denk ik. Of ergens achteraan.

Soms wilde ik dat ik af en toe de sleutel van de winkel mocht. Om even rond te wandelen tussen de ondergestofte herinneringen. Kijken hoe het nou ook weer precies was. Ach, misschien is het ook maar beter dat de winkel beperkte openingstijden heeft. Als ik iets zoek, moet ik het maar aan een medewerk(st)er/toenmalige vriend(in) vragen. Die weten dat altijd veel beter.