Een paar weken geleden gebeurde het weer. Ja, alweer. Het was al eerder een keer gebeurd, misschien al wel twee of drie jaar geleden. Ik fietste door de Zonstraat richting het spoor. Ik weet niet of het de eerste keer ook in die straat gebeurde, maar dan toch in ieder geval niet ver daar vandaan.

Een wit busje stopt en de bestuurder draait z’n raampje omlaag. Je denkt dat ze de weg willen vragen en stopt. De bestuurder begint te praten in het Amerikaans, met een plat accent. Hij en z’n collega werken bij een bedrijf dat audio-apparatuur levert. Ze moeten een bestelling van zes speakers afleveren, maar hebben acht speakers meegekregen. Ze hebben maar getekend voor zes (laat bon zien) en hebben er dus twee “over”. Of je die misschien voor een zacht prijsje wil hebben. Nee? Hou je soms niet van muziek? Het zijn echt topdingen hoor.

Twee keer exact hetzelfde verhaal. En dat zeker twee jaar uit elkaar. Zouden die mannen dit echt doen voor hun werk? Zouden er überhaupt wel luidsprekers in die kasten zitten? Of maken de jongens van het magazijn elke twee jaar zo’n fout?

Awel, beide keren had ik haast en ik vond het maar een vreemd verhaal. En ik heb prima speakers.