Hrrrrrr. Ik fietste vanmiddag op mijn onlangs in elkander geroste fiets (meer een piepend hobbelpaard nu), met Múm op de hoofdtelefoon naar huis.

“RECHTS HOUDEN!” riep een stem uit het niets, de kabbelende plingeltjes van Múm in twee splijtend. Ik draaide mijn hoofd naar links en zag een man met een rood hoofd en een vieze snor. Met achterop zijn zoontje.

“JA! RECHTS HOUDEN!” riep het zoontje met een duivelse blik in zijn ogen en opgeheven en gebalde vuist, terwijl ze mij inhaalden.

En nou ben ik boos. Boos op de asociale mensen. Een beetje mijn vredige toestand verstoren om niks. Om niks! Ik hield toch rechts? Hoe konden ze mij anders inhalen? Ik zei echter niks en deed alsof ik niets gehoord had. Alsof mijn hoofdtelefoon inderdaad zoveel herrie maakte als bij asociale mensen.

Toen ik later (terwijl ik de hele tijd achter het duivels kijkende zoontje aan had gefietst en zelf ook af en toe boos probeerde te kijken) linksaf sloeg, zag ik waar de twee heengingen: Het Stadion. Voetbal.

Kots.

Wat is toch de relatie tussen voetbalfans en asociaal gedrag? “RECHTS HOUDEN!” Pfff.. Alsof die vent me zijn politieke voorkeur probeerde op te dringen. Ik ben echt pissig nu. Omdat zulke mensen dat soort dingen gewoon kunnen roepen en ik er niet op reageer.

Ik heb spontaan Nine Inch Nails opgezet. Dat zal ze leren!